The Days of...
Aranka
Aranka maakte altijd al veel foto’s en filmpjes. Het probleem zat niet in het vastleggen, maar in wat daarna kwam: “Ik wist niet hoe ik er een geheel van kon maken. Het bleven losse fragmenten waar ik eigenlijk nooit echt naar terugkeek.”
De geboorte van haar dochter veranderde alles.
“Met de techniek van nu kan ik zoveel meer vastleggen dan mijn ouders vroeger konden. Niet alleen beelden, maar ook geluiden. En omdat het gewoon in mijn broekzak past, hoeft het geen groot moment meer te zijn. Ik kan ook die alledaagse dingen vastleggen.”
Een nieuwe moeder, een oude corgi en de magie van gewone momenten
In de lente van dit jaar werd Aranka moeder van een dochter. Samen met haar man en hun corgi vormt ze een gezin dat nog volop in de babyfase zit. Naast haar werk als docent op een middelbare school en het ambachtelijke werk van haar man als houtrestaurateur, vullen hun dagen zich met voeding, slaapjes en de eerste mijlpalen.
“Bij mijn dochter heb ik vooral foto’s. Bij hem heb ik die eerste bewegingen, de geluidjes, de reacties van zijn zus op beeld. Dat is zó waardevol. Het voelt alsof ik die tijd niet alleen bewaar, maar opnieuw beleef.”
Sindsdien kijkt Aranka anders naar haar dagen. Ze ziet de schoonheid in alledaagse momenten: een dutje bij mama, het naar bed brengen, een paar dagen logeren bij opa en oma. “Die kleine dingen lopen zo snel voorbij. Nu heb ik er materiaal van, en kan ik er films van maken voor mijn dochter.”
Toen Aranka Lievelingsdagen op Film tegenkwam, voelde het als een kans om te leren hoe ze meer kon doen dan registreren. Ze wilde herinneringen creëren die haar dochter later zelf kan terugzien — en misschien ooit weer doorgeven.
“Mijn voornaamste reden was uitvogelen hoe ik niet alleen de momenten, maar ook het gevoel van die momenten kan vastleggen.”
Wat ze leerde, was verrassend eenvoudig: korte, bewuste shots van een paar seconden zijn vaak genoeg. “Het werd zoveel overzichtelijker. Ik hoef niet een hele dag of gebeurtenis in beeld te brengen, alleen de essentie.”
Dat inzicht bracht ruimte. Ook al vindt ze het soms lastig om de voorbereiding van een Film Capsule te doorlopen, haar ADHD maakt dat ze graag meteen wil beginnen, de capsule zelf maakt het laagdrempelig en haalbaar. “Het voelt echt als knippen en plakken, met een prachtig resultaat.”
“Focus op de gezichten, de stemmen, de geluiden. Dat is wat we het meest koesteren en precies dat kun je nu zo makkelijk bewaren.”
De combinatie van capsules, snelle hulp via de Telegram-groep en de nadruk op ‘vastleggen in plaats van perfect maken’, maakt dat Aranka zich gesteund voelt. “Dat haalt de drempel weg om te beginnen én om door te gaan.”
Wat haar het meest verraste, was dat ze perfectionisme makkelijk los kon laten. “Natuurlijk wil ik het liefste meteen een professioneel resultaat, maar ik ontdekte dat het niet perfect hoeft. Oefening baart kunst, en in de tussentijd heb ik wel herinneringen die anders vervlogen waren.”
“Je foto’s en filmpjes los bewaren is prima, maar het zijn losse stukjes zonder context. Zeker met video is er nu zoveel meer mogelijk. Focus op de gezichten, de stemmen, de geluiden. Dat is wat we het meest koesteren — en precies dat kun je nu zo makkelijk bewaren.”
Voor Aranka is dit pas het begin. Ze ziet uit naar alle ontwikkelingsmijlpalen van haar dochter, maar ook naar het vieren van hun trouwjubileum, verjaardagen en de eerste feestdagen samen. “Er zijn nog honderden momenten om te filmen.”
Wat voor haar de doorslag gaf, was het besef dat deze vaardigheid niet tijdelijk is. “Dit is iets wat ik één keer leer en dan voor altijd kan toepassen. Niet alleen nu, maar ook als er later nog kinderen bij komen. En dat maakte het een investering in herinneringen voor het leven.”
Cozy Cinemama's
Ontmoet andere
Lees chantal's verhaal hier
Als alleenstaande moeder wilde Chantal haar dochter een tastbare herinnering meegeven. Ze begon met losse fragmenten, maar maakte er haar allereerste familiefilm van een verhaal dat haar dochter later steeds opnieuw kan beleven.
Chantal de Wit
mama van één
Lees Eline's verhaal hier
Met twee jonge kinderen en een huis vol drukte dacht Eline dat filmen er nooit van zou komen. Toch waagde ze de sprong. Haar allereerste familiefilm bleek een schot in de roos: bij het terugkijken vloeiden de tranen, en haar schoonmoeder noemde het maar één ding – goud
Eline Gijsman
mama van twee
Lees Enya's verhaal hier
In een huis vol kruimels en chaos zocht Enya naar een manier om herinneringen te bewaren. Foto’s alleen bleken niet genoeg dus leerde ze films maken die de stemmen, bewegingen en kleine momenten van haar gezin vasthouden.
Enya van der Wal
mama van twee